Bron: Transportmedia (Claude Yvens)

Tussen de 10 en 20%. Dat is hoeveel extra omzet veel Belgische vervoerders hadden kunnen halen als ze meer chauffeurs hadden kunnen aannemen. Dit cijfer is misschien wat overschat in vergelijking met het werkelijke chauffeurstekort in België, maar er is geen reden om aan te nemen dat de situatie zal verbeteren. Vandaag de dag beginnen zelfs de vervoerders die een goede bedrijfscultuur hebben ontwikkeld en die de chauffeurs met het nodige respect behandelen, moeilijkheden te ondervinden.

 

De invoering van de nieuwe loonschaal (en de loonsverhoging die dat voor veel chauffeurs betekent, naast de indexering) lost op lange termijn niets op. De vervoerders zelf hebben er weinig vertrouwen in, is mijn ervaring. Van vakbondszijde is de toon natuurlijk heel anders, maar veel deskundigen zijn het erover eens dat financiële prikkels slechts een tijdelijk effect hebben op de aantrekkelijkheid van een bedrijf, en a fortiori van een hele sector.

De hele sector staat dus voor een dubbele uitdaging: bestaande chauffeurs behouden en nieuwe vinden. Er wordt al jaren geklaagd over de geringe instroom van nieuwe chauffeurs, maar de manier waarop de basisopleiding in België en de verschillende gewesten is georganiseerd, bevordert deze instroom niet. Men kan zich b.v. afvragen waarom er bijvoorbeeld veel meer kandidaten voor het beroepsonderwijs zijn in Namen (dat geen belangrijk vervoerscentrum is) en in Kortrijk (in een provincie waar meer dan 25% van de trekkers is ingeschreven). Het onderling verband tussen de verschillende opleidingstrajecten is ook veel te zwak, wat kandidaten ontmoedigt. Hetzelfde geldt voor bedrijven die projecten lanceren die een beetje buiten de gebaande paden liggen, om nog maar te zwijgen van de institutionele lasagne die complexiteit toevoegt waar vloeibaarheid nodig is.

Politiek gezien pakt niemand het probleem op. In een typisch Belgische reflex is het altijd meer de verantwoordelijkheid van de andere minister, het kabinet ernaast of een ander machtsniveau. De oplossing, als die er al is, ligt in de onderlinge afstemming van het federale en het regionale beleid, met volledige medewerking van de actoren op het terrein. Dit is verre van het geval. Zal een van deze actoren in staat zijn om echt aan de alarmbel te trekken, om de koppen bij mekaar te steken en om de verschillende machtsniveaus erbij te betrekken? Een hele uitdaging in een pre-verkiezingsjaar!